Τα πουλιά έφυγαν, οι άνθρωποι όμως έχουν αρχέγονες ρίζες γι αυτό αγωνίζονται στις Σκουριές.

Αφιερώνεται στον οκτάχρονο φίλο μας Π. που στις 6 το πρωί ξύπνησε για να κάνει βάρδια περιφρούρησης μαζί με τους μεγάλους. Και το δικό μου αγώνα αγόρι μου για σένα το δίνω.

Ήταν μια προσπάθεια να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας, απέναντι στους σκληρά αγωνιζόμενους κατοίκους της Χαλκιδικής. Έτσι γνωρίσαμε λίγο το βουνό Κάκαβο. Το ταξίδι σε ένα συνηθισμένο οδικό δίκτυο. Φτάνοντας όμως στην διασταύρωση που οδηγεί στην περιοχή που γίνονται τα έργα μας περίμενε ένας φαρδύς φρεσκοκατασκευασμένος αμαξωτός δρόμος.Η κίνηση των οχημάτων  της ασφάλειας της εταιρίας,  της αστυνομίας και των φορτηγών συνεχής . Ο δρόμος αυτός οδηγεί στις υπό κατασκευή εγκαταστάσεις του εργοστασίου της ελληνικός χρυσός .Κρανίου τόπος εκεί όπου θα γίνεται η εξόρυξη. Η γη αποψιλωμένη από τα δέντρα που η φύση μας χάρισε.Τα πουλιά και σπάνια είδη ζώων τρόμαξαν κι έχουν φύγει. Οι άνθρωποι όμως όπως και τα δέντρα έχουν αρχέγονες ρίζες, δεν μπορούν και δεν πρέπει να φύγουν. Αγωνίζονται χρόνια διεκδικώντας την ζωή στον τόπο τους, στο δάσος τους που στο όνομα των επενδύσεων θα χαθεί οριστικά .Μόνο οργή και δέος μπορέσαμε να νιώσουμε από τις σκληρές εικόνες αυτής της ανθρώπινης θηριωδίας. Βαθύ σεβασμό και απέραντη εκτίμηση για όλες και όλους που καθημερινά αγωνίζονται. Με την ελπίδα και την ευχή από καρδιάς να κερδίσουν την μάχη γι αυτούς και τα παιδιά τους. Αλλά και για όλους εμάς. Σας Ευχαριστούμε γυναίκες, άνδρες, παιδιά, για τον υπέροχο αγώνα που δίνετε.

Η αγωνιζόμενη Γεωργία.